Annie de Vries viert dertigjarig bestaan

 

Geplaatst op zondag 28 juni 2015 14:00

 

Tuk - In de boerderij van haar zoon viert Annie de Vries vrijdagavond het dertigjarige bestaan van muziekschool De Bunzinge. Dat doet ze met het jaarlijkse leerlingenconcert. De zestig toeschouwers heet ze welkom op deze bijzondere locatie in Tuk.

​

​

Haar zoon trouwde hier dit jaar zelf. Twee accordeonleerlingen en negen keyboardleerlingen laten horen wat ze allemaal hebben geleerd in het afgelopen jaar.

De Vries begint de voorspeelavond met haar eigen Bunzinge orkest. Dit bestaat uit vijf accordeonspelers. Ze brengen vier bekende Franse nummers, waaronder Cent mille chansons. Daarna is het de beurt aan de leerlingen. Arne Walta en Chain Suselbeek op keyboard bijten het spits af met Two hands. Daarna volgt Chantal Schelhaas. Hoewel zij pas vier weken accordeonles heeft gehad, speelt ze al heel knap Silly cow. Evan Veltman speelt met zelfvertrouwen Merily op het keyboard. Hij durft het aan om zonder bladmuziek te spelen. De tweede accordeonleerling heet Coen Marinissen. Hij speelt een keer solo en een keer samen met zijn lerares.

Vlak voor de pauze leert Lydia de Vries, dochter van de muzieklerares, de toeschouwers het lied I like the flowers aan. Dat mondt uit in een vrolijke kakofonie als ze dat in kanon verdeeld over vier groepen laat zingen. Haar moeder daagt het publiek dan nog uit te raden naar de naam van een klein muziekinstrument wat op een trekzak lijkt. Heleen Schelhaas wint deze prijsvraag, zij weet dat het een concertina is.

Na de pauze treedt Emily Irizarry op. Het publiek neuriet zacht mee als zij Ode to joy op haar keyborad speelt.  Manon Kloosterman brengt op keyboard Comptine d’autre van Amélie. Dit nummer heeft ze zelf op muziek gezet. Het accordionorkest sluit de avond af met vier nummers. Het laatste is Bij ons in de Jordaan. Het publiek zingt dat uit volle borst mee.

 

Tevreden

De Vries toont zich na afloop tevreden over hoe haar leerlingen hebben gepresteerd. ‘Ze hebben allemaal heel erg hun best gedaan.’ De leerlingen laten horen dat ze muzikaal zijn. Na het optreden staan ze op en buigen ze professioneel. Een enkele keer is er wel een valse noot te horen of moet een nummer opnieuw ingezet worden, maar een kniesoor die daar op let.
De Vries begon haar in haar huiskamer met accordeonles. Later kreeg ze haar eigen muziekpraktijk aan huis. De jaarlijkse uitvoeringen hield ze jarenlang in het kerkje van Peperga. Ze vertelt dat het aantal accordeonleerlingen in de loop der jaren is teruggelopen. ‘Er is nu meer belangstelling voor keyboard, accordeon is niet meer in.’ Daar trekken Coen (12) en Chantal (10) zich niets van aan. ‘Ik vind het gewoon leuk,’ zegt Chantal. Coen, die al drie jaar les heeft , is het daar helemaal mee eens: ‘Het was altijd mijn wens op accordeon te spelen.’ Hij heeft al aan meerdere concoursen meegedaan en speelt ook al in het Bunzinge orkest.

Accordeon is wel een moeilijk instrument is om te bespelen. ‘Je moet drie dingen tegelijk doen.’ Hiermee doelt de muzieklerares op het bespelen van de toetsen en basknoppen en ook nog duwen en trekken.